Tasmanian dead life

Ik hoor jullie hersenen al kraken: hoezo in hemelsnaam de Tasmanian dead life? De titel zal al wel snel duidelijk worden nadat jullie mijn gehele verhaal hebben gelezen. Ready voor weer een dosis avonturen met Muriël?

Februari is al weer bijna ten einde en het maakt dan ook bijna plaats voor de maand Maart. Ondanks dat de maand veel te snel voorbij is gevlogen heb ik er met volle teugen van kunnen genieten. Allereerst hebben ik met mijn lieve huisgenootjes Valentijnsdag 'gevierd' in Coogee (be my valentine). Een super gezellig avond! Daarnaast stond Tasmanië natuurlijk op het lijstje en 15 Februari vloog ik samen met Anna naar Launceston. Nadat de piloot voor de vlucht al had aangekondigd dat de turbulentie behoorlijk aanwezig kon zijn, zat Muriël al weer in de startblokken voor de vlucht van haar leven. Gelukkig had Anna zo nu en dan door dat ze me beter aan het praten kon houden, zodat mijn hoofd meer bezig was met nadenken dan met de turbulentie. Ik hou toch van vliegen, dat weten jullie volgens mij ondertussen al wel...

Eenmaal voet aan land hebben we onze prachtige Kia Rio opgehaald die ons in zes dagen tijd het hele eiland heeft laten zien. De eerste twee dagen hebben we ons overgegeven aan de oostkust. Van Bay of Fires tot aan Freycinet National Park: alles was zeker de moeite waard! De prachtige witte stranden, helderblauwe zee en dan in die twee dagen langs de oostkust ook nog eens een (bijna) strak blauwe lucht met een zonnetje: adembenemend. Helaas zat het weer de dagen daarna wat tegen waardoor we stiekem blij waren om na zes dagen weer naar huis te vliegen. En ja met thuis bedoel ik Sydney. Jeetje, wat had ik die stad stiekem gemist. Na de oostkust kwamen we aan in Hobart en ondanks dat je denkt dat het de hoofdstad is van Tasmanië: het leven was er niet echt te vinden. Volgens mij ligt de gemiddelde leeftijd, sorry als ik nu mensen beledig maar zo bedoel ik het niet, ook iets hoger dan mijn twintig jaar. In Launceston was het nog erger. Op een zaterdag avond liep er gewoon NIEMAND over straat. De feestjes hebben we dus helaas gemist (of we waren niet uitgenodigd?). Anyway, Tasmanië is zeker prachtig om te zien. Waar het wild life zich had verstopt weten we alleen nog steeds niet. Het enige wat we tijdens onze roadtrip hebben gezien zijn de dode Wallaby's en Wombats die om de 20 meter van elkaar vandaan lagen. We hebben zelfs bijna ons eigen 'dead life' gecreërd nadat een Wallaby voor de auto sprong die we ook maar op een haar gemist hadden. Ondanks de mooie omgeving is alleen vervelend als je weet dat je nog zo weinig tijd hebt in Sydney en je je dagen in Tasmanië steeds moest omgooien vanwege het slechte weer. Toen we dan ook maandagavond 20 februari weer in Sydney geland waren, ondanks de vertraging waar ik me dan ook weer kapot aan kan ergeren, was ik stiekem blij dat ik weer kon genieten van deze fijne stad. Het voelde echt als thuiskomen en vooral omdat ik nog wel het berichtje kreeg met de inhoud 'welcome home'.

Wat misschien nog wel het meest gekke is, is dat de week daarna is omgevlogen. Ik heb nu nog maar een stage week die vanaf morgen ochtend ingaat en dan vlieg ik aanstaande zaterdag al weer naar Alice Springs voor mijn volgende avontuur. Nu moet ik dat vliegticket alleen nog boeken (een klein detail). Iedereen in huis is al aan het inpakken en ons appartementje wordt met de minuut leger. Mijn American Tourister staat al volgestouwd in een hoekje te wachten en ik ben peinzend aan het bedenken hoe ik in hemelsnaam al mijn andere bagage in Nederland ga krijgen. Ik wil er eigenlijk niet eens over nadenken: ik wil gewoon nog lekker kunnen genieten van dit laatste weekje in Sydney, mijn laatste stageweek met een top team en geweldige collega's en mijn lieve huisgenootjes die ik ontzettend ga missen. En weet je wat, ik ga er nog met al mijn enthousiasme van genieten.

Afgelopen vrijdag ben ik uitgeweest met Pjirkje, Anna en Anouk. Na wat pre drinks op het werk zijn we uiteindelijk 's avonds beland bij Ryan's bar, Frankie's pizza, Taylor's en uiteindelijk de Marbel Bar onder het Hilton hotel. Na wat heerlijke dansjes en iets te veel wijn heb ik de nacht uiteindelijk afgesloten met duizenden tranen omdat ik nog even dacht dat ik mijn paspoort was verloren. Gelukkig hadden mijn helden Pjirkje en Anouk me al snel weten te vertellen dat mijn tas gewoon in de kledingkast lag. (Thank god) Helaas resulteerde deze vel te gezellige avond in een iets minder leuke ochtend: de kater was toch wel iets mee aanwezig dan ik had gehoopt. Dat mag de pret natuurlijk verder niet verminderen!

Ik hoop dat iedereen in Nederland lekker geniet van Carnaval en ik geef jullie snel weer een update aangezien ik natuurlijk vanaf zaterdag weer nieuwe avonturen ga beleven!

Liefs en een dikke kus,
Muriël