Only 2,5 months to go...
Door: Muriël
Blijf op de hoogte en volg Muriël
29 Januari 2017 | Australië, Cooranbong
Ik denk dat het besef nu pas begint te komen dat mijn tijd hier in Australië er bijna op zit. Vorige week zijn Daniëlle en Anne naar huis gegaan, heb ik afscheid genomen van Tijn en vliegt Maurice morgen al terug naar Nederland. Het stagiaire clubje van Excite Holidays is aan het krimpen... Raar om te zeggen eigenlijk, nog 2,5 maand te gaan en toch voelt het alsof ik bijna geen tijd meer over heb. Misschien is dat ook wel omdat mijn stage nog maar 5 weken duurt. En wat is 2,5 maand nou? Helemaal niets. Voor je het weet zijn die weken voorbij gevlogen. We zitten nu al weer in eind januari en ik zie mezelf nog de nieuwjaarsduik in Bondi Beach doen op 1 januari. Toch is dat al een week of vier geleden: te bizar voor woorden.
Australië is toch wel een avontuur (geweest en nog steeds) dat mijn ogen heeft geopend. Een trein die elke 3 minuten op station Wolli Creek komt zodat ik nooit te laat kom op stage. Geloof me: daar kan de NS nog wel wat van leren. Die leggen het treinverkeer al stil nadat een blad van de boom op de rails terecht is gekomen. En als de treinen alleen al reden dan was het nog maar de vraag of je in de trein paste aangezien de treinstellen schaars waren. Treinen te laat in Sydney? NEVER. Terwijl je op station Zaltbommel al 15 minuten stond te wachten omdat ze nog steeds op zoek waren naar de machinist gaat hier in Sydney gewoon alles door.
Daarnaast heeft Sydney gewoon alles wat je hartje begeert en voor ieder wat wils. De avontuurlijke mensen kunnen zich uitleven in een van de vele hike tochten langs het strand of de vele parken. De luilakken kunnen heerlijk vertoeven bij een van de vele openbare zwembaden of de onbekende strandjes. En waar kom ik vandaan? Juist, Alem. Een gat waar de bus een keer in het uur komt opdagen (als hij al niet 10 minuten eerder is weggereden dan de planning) en waar je voor boodschappen toch echt wat verder weg moet.
Ik denk dat ik in Auckland al merkte dat Sydney me echt veranderd heeft. Auckland, de dichtstbevolkte stad van Nieuw Zeeland. Dat zou levendig moeten zijn toch? Ik kwam aan in Auckland en de eerste woorden die uit mijn mond floepten waren: 'Waar zijn alle mensen? Het is hier zo rustig?' Ik moest echt om mezelf lachen, hoe een meisje van het platteland dit tegen de grootste stad van Nieuw Zeeland kan zeggen. Shame on you! Willen jullie trouwens nog een keer lachen? Ik had weer mijn meest blonde moment in Auckland. Nadat ik afscheid had genomen van Natalia, het Amerikaanse meisje waarmee ik had opgetrokken, wilde ik nog iets avontuurlijk doen. Wat is nou avontuurlijker dan Mount Eden beklimmen? Nu begreep ik alleen bar weinig van het openbaar vervoer in Auckland en ben ik uiteindelijk bij een random halte uitgestapt. Gelukkig stond hier een begin bord voor wandelaars van Mount Eden. Verbaasd dat het weer zo rustig was, ben ik het strandpaadje gaan betreden en heb ik eerst een uur cirkels gelopen omdat ik geen flauw benul had waar ik naartoe moest lopen. Vervolgens dacht ik eindelijk de weg gevonden te hebben en ben ik op knieën en het hek vasthoudend naar boven geklommen. Eenmaal op de top kwam ik erachter dat het niet helemaal de berg was die ik bedoelde: het uitzicht was ver te zoeken en ook de vele toeristen hadden zich ergens verstopt. Vervolgens heb ik maar het besluit genomen om weer de berg af te gaan om een ander pad in te slaan. Deze daling heeft me alleen wel bijna 300 gebroken botten opgeleverd: vandaar waarschijnlijk het bord 'Slippery: enter at your own risk'. Eenmaal beneden en het andere pad ingeslagen, zag ik in de verte wat mensen lopen. Toen kwam ik tot de conclusie dat zij op een verharde weg liepen terwijl ik nog ergens op een hondenpaadje liep te struinen. Blijkbaar, als ik gewoon beter uit mijn doppen had gekeken, was er 300 meter van mijn ingang vandaan een ingang voor toeristen waardoor je met een verharde weg naar de top van Mount Eden kon: in 15 minuten. Muriël heeft het met een omweg van 2 uur gedaan.
Maar hey, dit hele avontuur heeft me wel mooi mensenkennis over mezelf opgeleverd. Ik mag dan wel een enorme kluns zijn, ik sta hier wel mooi mijn mannetje aan de andere kant van de wereld.
Anyway, Ik hoop dat jullie in Nederland niet al te erg doodvriezen... Ik moet jullie helaas mededelen dat ik vandaag weer op het strand heb gelegen met 30 graden. Sorry voor deze jaloersmakende opmerking, maar ik ben zó blij dat ik een hele winter oversla dit jaar. Bevroren tenen, dertig lagen kleding en een warmtekruik zijn toch niet helemaal voor mij weggelegd!
Dit was een beetje een ander artikel dan normaal en toch hoop ik dat ik jullie weer een update heb kunnen geven van mijn leventje in het mooie Aussie.
Liefs, Muur
-
29 Januari 2017 - 15:36
Erica Van Dulmen:
Hey Muriël, het is weer een mooi verslag. Ennu Lekkerrrrrr lang wandelen op een tochtje van 15 minuten dat kan alleen jij. Je bent alweer bijna terug, jammer voor jou maar wel fijn voor ons. Kunnen we weer even knuffelen. ik heb je gemist . Geniet nog even van je laatste stukje dat een tot in april. Dikke zoen van mij. Tante E xxx -
30 Januari 2017 - 11:42
Pjirkje:
Supermooi geschreven Muriel! Ik herken me hélemaal in je verhaal! We gaan er nog een paar mooie weken van maken hier in Wolli Creek! -
31 Januari 2017 - 11:35
Adri Van Dulmen:
Hallo Muriel, wat kun je toch fijn schrijven. Ik vind het fijn om je blog iedere keer weer te lezen, en die wandeling is ook echt iets voor jou. Geniet nog van de tijd die je daar hebt en veel plezier nog. Ik kan niet wachten om je weer te zien. Liefs en een knuffel van mij. -
31 Januari 2017 - 22:34
Clasine Batenburg:
Heerlijk Muriël zoals jij daar geniet. Op deze leeftijd moet je dat doen, onze Kristel deed dat ook, maar dan in Thailand. Geniet nog de laatste maanden en ook van de tijd als je familie komt.
Volg je ook op fb.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley