Tweede thuis

Lieve allemaal,

Ondertussen al maand 3 hier in Australië. De tijd gaat niet normaal snel. Ik ben al halverwege mijn stage en het idee dat ik over drie maanden afscheid moet nemen van iedereen die ik hier heb leren kennen vind ik al helemaal niets. Ik weet van mezelf dat ik me heel erg snel hecht aan mensen en plekken. Joana zegt niet voor niets dat ze te veel 'sentimentele' mensen in haar team heeft (ik ben er namelijk een van en dat weet ik). Sydney is echt mijn thuis. Ik sta 's ochtends op en ga letterlijk met plezier mijn dag tegemoet. Ik start eerder omdat ik dat zelf fijn vind en langer blijven is ook een beetje normaal aan het worden. De weekenden voelen als heerlijk uitrusten, nieuwe dingen ontdekken en integreren in het wereldje hier. Kan ik zeggen dat dit mijn tweede thuis is? Ik denk het wel. Ik weet niet hoe het komt, maar dagen vliegen hier voorbij alsof het niets is. Stiekem verheug ik me wel op volgende week. Mijn eerste verjaardag in de zomer met allemaal leuke nieuwe mensen! Dinsdag stond er al een pakketje op mijn bureau namens mijn ouders (sorry per ongeluk open gemaakt... de kaarten bewaar ik nog tot 9 december zelf omdat ik er net op tijd achter kwam dat het eigenlijk mijn verjaardagscadeau was) en die dag ervoor kreeg ik al een lief kaartje van mijn vriendinnen om me alvast een super leuke verjaardag te wensen. Op dat soort momenten mis ik stiekem iedereen wel een beetje. ;)

Anyway, mijn avonturen hebben niet stilgestaan. Terwijl ik dit aan het schrijven ben moet ik stiekem weer enorm lachen om gisteren. Samen met Bobbi ben ik uiteten geweest bij Criniti's is Darling Harbour en elke keer als wij samen zijn dan gebeuren er weer de gekste dingen. We zijn letterlijk twee klunzige Hollanders bij elkaar. Twee weken geleden werd ik bekogeld door de uitwerpselen van een meeuw nadat Bobbi twee seconden daarvoor al een waarschuwing weggaf dat een meeuw wel heel vreemd op de tak zat. Nou dat heb ik geweten, nog bedankt voor de waarschuwing maar die heeft niet geholpen. Vorige week gingen we naar de bioscoop en liep ik zo hard als Usain Bolt tegen de roltrap aan, waren we te laat bij de film omdat Muriël nog zo graag de Zara in wilde lopen en zat mijn mascara na de film ergens onder mijn ogen door de waterval aan tranen. (Overdrijven is ook een vak) En gisteren hebben we het nummer weten te scoren van een random jongen genaamd Callum die tijdens onze Pizza kwam storen met de vraag of we mee wilden in de 'ferry wheel'. Voor ik überhaupt had verstaan wat hij zij, ja zijn accent was onverstaanbaar, had Bobbi al ja gezegd. Nadat de mannen vertrokken waren aangezien wij te 'langzaam' waren met eten, zaten we als twee pottenkijkers over de railing te staren om te kijken of we ze ergens zagen aanlopen. En jawel je raadt het al: zeer ongemakkelijk hadden ze ons al minuten daarvoor gespot en zagen we er uit als een stel idioten die een soort stalk sessie aan het uitvoeren waren. Om het nog even beter te maken verstopte Bobbi zich vervolgens achter de menukaart: goede schuilplek!

Nu we het toch over mijn klunzigheid hebben. Van de week heb ik ook mijn koffie over mijn bureau heen gegooid en daarbij was mijn toetsenbord doorweekt, een of ander belangrijk computer kastje en mijn papierwerk. Ze weten ondertussen op het werk wel dat ik behoorlijk onhandig kan zijn.

Om ook even terug te komen op wat serieuzere zaken, vorige week woensdag ben ik samen met Marlou, Anne, Daniëlle, Bas, Carlijn en Maurice naar Vanuatu geweest. Hier kan ik ook nog wat leuke verhaaltjes over vertellen. Zoals velen van jullie weten ben ik de grootste held als het gaat om vliegen en vliegtuigen. Marlou had ik voor vertrek al gewaarschuwd dat ik nogal paniekerig kan worden als we wat meer dan turbulentie meemaken tijdens een vlucht. Ja wat je nu denkt is waar: natuurlijk 5 minuten na vertrek hebben we voor mijn gevoel wel 1 uur lang als een stuiterbal door de lucht gevlogen en begon de eerste paniek aanval weer. Gelukkig had ik een geweldig lief Chinees vrouwtje naast me zitten die gelijk mijn hartslag ging peilen en ademhalingsoefeningen begon te doen. Ja dit gebeurde echt en nee daar kan ik niets aan veranderen. It just happens. Verder heb ik een paar hele leuke dagen gehad in Vanuatu! De eerste twee dagen lekker genoten van het weer, de cocktails, de gezelligheid, het snorkelen en de mooie omgeving. Ik had niet verwacht dat het water nog blauwer kon zijn dan wat we gewend zijn in Australië. Je zag, ondanks dat je al behoorlijk diep in zee was, de bodem nog. Normaal haat ik zeewater omdat ik niet weet waar ik op sta, maar dit was toch wel echt een wereld die voor me open ging. Overigens horen bij deze vakantie ook zeven kreeften aangezien we allemaal levend verbrand waren... Daarnaast ben ik ook nog op Island tour geweest met Marlou en Anne waarbij we in contact zijn geweest met de locals en ook echt de binnenlanden van het eiland Efate hebben kunnen zien. De binnenlanden deden me echt weer aan Afrika denken. De arme krotten, slechte wegen en mensen die leven van hun eigen producten. Je zag echt de schade van de cycloon nog die daar twee jaar geleden heeft gewoed. Ik voelde me bijna een beetje schuldig met het idee dat we op een resort zaten en aan het klagen waren over ons geweldige ontbijt dat bestond uit toast met boter en fruit. En ook nu komt het niet als een verassing dat we op de terugweg ook weer tijdens het daling heerlijke turbulentie kregen en ditmaal zat er een lieve Australische vrouw naast me die me te been hield door de meeste diepgaande gesprekken aan te gaan. Ik vraag me serieus echt af hoe het kan dat ik überhaupt alleen in Australië ben gekomen zonder gestress tijdens de vlucht.

Ik ben echt optimaal aan het genieten van deze periode hier. Ik heb het enorm naar mijn zin bij Excite Holidays: ik krijg zoveel vrijheid en ik leer elke dag nieuwe dingen. Daarnaast heb ik super leuke huisgenoten, nieuwe vrienden waar ik leuke dingen mee kan doen en kijk ik nu al weer uit naar de tripjes die komen gaan. Mijn avontuur hier gaat nog door en probeer niet te denken aan 12 April, het moment dat ik weer op Nederlandse bodem moet staan... Niet dat ik jullie allemaal niet wil zien hoor, maar Sydney voelt als 'mijn thuis' en het idee dat ik hier alles ook weer achter moet laten vind ik wel behoorlijk vreemd. :) De enige reden dat ik echt terug moet is omdat mijn spaarrekening de bodem al aardig begint te zien (en ik moet natuurlijk een studie afkomen, zou het bijna vergeten). Anyway, ik zie jullie graag weer de volgende keer en sorry voor de mensen die ik iets te lang laat wachten met een update.

Lots of love,
Muriël