Bush Fires, Surfcamp and my first Melbourne Cup

Hi guys,

Soms heb je dat wel eens: dat eeuwige uitstelgedrag waar je werkelijk waar maar geen verandering in kan krijgen. Ik geloof dat ik heel veel van jullie wel drie keer heb gezegd en beloofd dat ik snel een update zou schrijven over mijn surfkamp. Ondertussen zijn er al véél meer gebeurtenissen die ik daaraan moet toevoegen. Dus, sorry voor het 'aan het lijntje houden' en be prepared voor een nieuwe dosis avonturen van Muriël.

Ergens halverwege oktober heb ik mijn eerste Surfweekend gehad. En geloof me: dit is zeker voor herhaling vatbaar! Om 6 uur 's ochtends al in de weer om, natuurlijk, last minute mijn koffer in te pakken. Plannen en organiseren is een onderdeel dat goed uitpakt bij mijn schoolwerk, maar in mijn dagelijkse leven toch iets minder. Met mijn rolkoffertje aan de hand moest ik al weer vrij snel de trein nemen naar Central waar we werden opgehaald voor het surfkamp. Gelukkig niet als laatste aangekomen konden we vertrekken naar de eerste bestemming, een baai ergens tussen Sydney en Port Stephens. Helaas was het 17 graden, regende het de hele dag aan een stuk door en kreeg Muriël zoals altijd weer twee bevroren voeten die paars, blauw en uiteindelijk gevoelloos op een surfboard moesten staan. Nu denk je dat mijn 'winterhanden' en 'wintertenen' alleen opspelen als het wel degelijk vriest, nou niet dus. Ondanks het wetsuit, het 'lekkere hapje op mijn surfboard' (zoals Bobbi en Anne zo mooi konden schreeuwen vanaf het strand) en het feit dat het vriespunt nog ver te zoeken was, stond ik te klappertanden op mijn surfboard. Maar hey, ik kan staand surfen en dat was uiteindelijk de reden waarom ik zo graag wilde gaan surfen. Ik hoop zeker dat ik nog een aantal surflessen hier en daar kan meepakken. Ik heb de smaak in ieder geval te pakken gekregen.

De dag hebben we afgesloten in Port Stephens, waar ons hostel lag gelegen. Midden de in de middle of nowhere met een soort van 'Cabin in de Woods' idee hebben we simpel avondeten gehad waarna we de avond hebben voortgezet met wat wijntjes en vooral heel veel gezelligheid. Uiteindelijk lagen we niet heel laat op bed en ook voor we het wisten moesten we de volgende ochtend al weer op voor onze Dolphin tour in Nelsons bay. Helaas hadden de dolfijnen geen zin in een aantal pottenkijkers en hebben ze zich niet laten zien tijdens de tour. En ook wij lagen meer op onze tafel, bang te wezen dat de boot om zou slaan, dan dat we aan het genieten waren van het uitzicht om ons heen. Na weer een lange tocht richting Sydney kon ik toch wel zeggen dat het een zeer geslaagd weekend was.

Vorige week dinsdag 1 november was hier in Australië de Melbourne Cup. Om 8 uur 's ochtends stond ik te wachten op het station met mijn teenslippers aan, hakken in de tas en ergens onderaan mijn lelijke bloemen die ik had gekocht voor in mijn haar. Want tja, je wilt jezelf toch stiekem aanpassen aan de cultuur. Melbourne Cup zijn de paardenracen die in Melbourne gehouden worden, maar ook in Sydney zijn het trouwe kijkers (en gokkers). Vrouwen gaan in nette jurken gekleed met een bijpassende facenator terwijl mannen zich uitsloven in een net pak met bijbehorende vlinderdas. Omdat het beschouwd wordt als een feestdag hebben ze bij Excite Holidays dit ingevoerd als in een halve dag werken en de rest van de dag genieten op het werk van de Melbourne Cup. Tot 1 uur hebben we aan onze dagelijkse taken gewerkt en vanaf 1 uur konden we genieten van een glas champagne, ontzettend veel lekker eten en de uiteindelijke belangrijke paardenrace die om 3 uur startte. Rond een uur of 6 zijn we nog met een grote groep van de collega's gaan afteren bij een gezellige tent ergens in Bondi. Nooit gedacht dat een dag paardenracen zo gezellig kon zijn!

Ook het afgelopen weekend heb ik weer kunnen genieten van een extra uitstapje. Nadat ik vrijdag tot 5 uur stage had gelopen heb ik daarna nog gewerkt tot een uurtje of 12 op een event. Afgepeigerd en wel moest ik de volgende ochtend weer vroeg mijn bed uit aangezien we met het huis een roadtrip richting het noorden gepland hadden! Na een tocht van vier uurtjes kwamen we aan in Nelsons Bay, ja dat klinkt bekend in de oren. Nu was het alleen 28 graden in plaats van 17 graden. Uiteindelijk zijn we doorgereden naar Anna Bay voor een sandboarding experience. Nadat ik bijna allebei mijn benen brak en 2 kilo zand heb gegeten was ik toch blij dat we ervoor hadden gekozen om te gaan sandboarden. Een super leuke ervaring en al helemaal als je de mogelijkheid krijgt om te gaan staan op het board (dit mag bij veel maatschappijen niet vanwege het gevaar).
Ons Motel voor de nacht lag ergens verder naar het noorden. Officieel was het maar een half uurtje rijden maar ik denk dat we er zeker 1,5 uur over gedaan hebben aangezien er een bosbrand was langs de pacific highway, waardoor een groot gedeelte van de weg was afgesloten wegens rookgevaar. Uiteindelijk na 20 minuten wachten ging de weg over. Heel bizar eigenlijk want aan allebei de kanten van de weg zag je het vuur nog in de bomen zitten... en ook de rookwolk die over de weg hing was behoorlijk dik. Uiteindelijk bij het motel aangekomen heb ik mijn barbeque skills ingezet om nog een heerlijk avondmaal op tafel te krijgen. De rest van de avond hebben we vooral gezellig met elkaar wat gedronken en spelletjes gedaan.

De volgende ochtend werd ik gewekt door een veel te actieve Marlou die ondertussen wel weet hoe ze mensen het beste en het snelste uit bed kan krijgen. Na een picknick als ontbijt hebben we de auto gepakt richting Seal Rocks, nog noordelijker, waar we de ochtend en middag hebben doorgebracht op een prachtig wit strand met helderblauw water. Het weer was weer ontzettend lekker en gelukkig was het strand ook niet toeristisch. Helaas begon daarna de terugtocht naar Sydney nog. Door de vele 'bush fires' was de pacific highway voor 100 kilometer afgesloten waardoor we er ongeveer zes uur over gedaan hebben om terug te komen in Sydney. Na een super gezellig weekend is iedereen dan toch behoorlijk gesloopt door de lange terug zit. Daarbovenop kwam ook nog eens de man van het autoverhuur bedrijf die ons $80 dollar extra wilde laten betalen voor de benzine, terwijl het contract dat getekend was toch wel degelijk iets anders zei. Dan komt de echte Klavers weer naar boven, raak ik geïrriteerd en ga ik de discussie aan. Verder ben ik wel heel aardig gebleven hoor, hahaha.

Ondertussen is het weer lekker druk op stage, mag ik mezelf 'intern of the month' noemen en werd ik vandaag ook nog eens blij verrast door mijn Nederlandse pakketje! Daarnaast kijk ik enorm uit naar 23 november want dan vliegen we naar Vanuatu voor vijf dagen! Cannot wait!

Liefs,
Muriël